Sharon de Silver Surfer
Eens heel lang geleden waren er House feesten die niet in Clubs plaatsvonden maar in loodsen, kraakpanden, onder viaducten en je kunt het zo gek nog niet bedenken of ik ben er wel eens wezen kijken. Je kreeg mysterieuze flyers met daarop geheimzinnige instructies waar te verzamelen en hoe laat en dan reed je achter een vaag autootje of busje aan naar de geheime locatie. Zij die deze tijd hebben misgelopen zullen zich in hun wildste dromen geen voorstelling kunnen maken van wat zij hebben gemist.
Helaas komt aan alles een einde zo ook aan dit soort feestjes. Alhoewel ik vrij jong naar talloze illegale House feesten ben geweest nam ik nooit drugs. Ergens midden twintig was ik toch wel erg nieuwsgierig geworden naar xtc en vond ik dat ik groot genoeg was om een pilletje te proberen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb de pilletjes die ik heb geslikt niet geteld maar veel zijn het er niet geweest en als je mijn verhaal leest begrijp je vast waarom…
Ik was met mijn bestie in de Escape naar Hour Power (ik noem geen namen… maar zij heeft die vette feestjes dus gemist) tezamen met twee goede vrienden. Half pilletje genomen en ik was me een partij wappie uit mijn plaat. Ik kon ik alleen maar zeggen ‘Ik ben d’r, Ik ben d’r… (innerlijk was het een hele spirituele ervaring voor me, ik had altijd diep van binnen geweten dat deze Hemelse gevoelsplek bestond en nu was ik er… vandaar ‘Ik ben d’r… I finally made it’).
Ik liep op hoge hakken maar het leek alsof ik met Nike Air Max over fluffige roze wolken deinde. Na de aansluitende after party in de Escape zijn we gevieren een zaakje op het Rembrandtplein ingedoken om uitgebreid te ontbijten. Ik was nog steeds mega wappie en ging naar de wc. Nadat ik me handen had gewassen en eindeloos in de spiegel had gestaard wilde ik terug het establishment in. Ik duwde tegen de deur maar die opende niet. Ik morrelde wat aan de deurklink maar niks, ik duwde… maar nu uit volle kracht maar er was geen beweging te krijgen in de massief houten deur. Ik begreep er niets van en duwde nu met schouder en al tegen de deur maar nog steeds niks. Ik begon hard te roepen dat de deur niet open ging, maar niemand die mij hoorde of kwam bevrijden… ongelofelijk, had ik weer… opgesloten in de wc op zondagochtend met niemand die me miste…pffff!
Ik besloot het er niet bij te laten zitten en mezelf te bevrijden uit deze benarde positie. Ik liep terug tot de rij toiletdeuren en nam een aanloop om vervolgens karatestijl met mijn benen schuin vooruit tegen de deur aan te spring-schoppen. Het effect mocht er wezen de deur vloog met alle macht horizontaal door de lucht en ik stond erbovenop met gebogen knieën op m’n hakken met leren broek en zilveren glitterjurk truitje. Zo vloog ik een paar meter ver de eetzaal in terwijl iedereen zijn uitsmijter uit z’n mond liet hangen en z’n koffie kopje liet vallen van de schrik.
Met een gigantische doffe knal landde ik beduusd. De eigenaar rende ontsteld en woest op me af terwijl ik nog verdwaasd naar de deur keek…
Mijn bestie en vrienden schoten me meteen te hulp. Mijn bestie kalmeerde de eigenaar met haar rustgevende stem, prachtige ogen en rustige aura. De jongens raapten de deur op en plaatsten de deur zo goed en kwaad als het kon terug in zijn voegen en gaven de Eigenaar een flinke mazzel voor het ongemak. Ik sloop, onopgemerkt – dacht ik – terug naar mijn uitsmijter en prikte een beetje in mijn dooier toen ik een lumineus idee kreeg. Aangezien ik aan het uiteinde van de tafel zat, lette de rest even niet op mij en ik schroefde snel het dopje van het zoutvaatje af en kiepte de gehele inhoud in het kopje van mijn mattie naast me, snel roerde ik het zout door de koffie en prikte, als de vermoorde onschuld zelve… weer rond in mijn dooier. Mijn mattie nam twee gulzige slokken van zijn koffie en spuugde ze ongecontroleerd uit over onze tafel en zat vervolgens dramatisch te kokhalzen. Iedereen schrok zich kapot en begreep er niks van terwijl ik onbedaarlijk begon te lachen. Hij kon het niet echt waarderen en de eigenaar evenmin, we werden onvriendelijk en dringend verzocht nu toch echt het etablissement te verlaten.
Eenmaal buiten liepen we door de binnenstad en liep ik voorop en zette er een flinke vaart in. Ik loop altijd rond met een blikje lippenvet en toentertijd met een lippotlood, die lijntjes om je mond waren nu eenmaal de shit! Ik besloot mezelf wat op te kalefateren want het was een lange nacht geweest en een enerverende ochtend. Een lijntje om mijn mond zette ik blind zonder spiegel al lopend, ik deed niet anders… zo nu weer. Bij gebrek aan lippenstift kleurde ik mijn lippen ook maar in met lippotlood en ik stiefelde er nog steeds lustig op los. Mijn bestie en matties die achter me liepen konden me amper bijhouden en vroegen zich af waarom iedereen zich wezenloos staarde naar mij. OK ik mocht best gezien worden maar de hele straat staarde me aan en keek me in verbijsterde perplexiteit na. Mijn bestie vertrouwde het niet en haalde me in om polshoogte te nemen, met mij wist je het immers maar nooit. Ze pakte me bij mijn arm en draaide me om… ze keek me met grote ogen aan en begon te lachen en zei: Oooh neeeh schat wat heb je nou gedaan… ik begreep niet wat ze bedoelde, ze graaide in haar handtas rond trok er een zakdoek uit spuugde erop en begon wild m’n gezicht te poetsen, terwijl ze niet kon stoppen met lachen. Ik had dus mijn mond knalblauw getekend en ingekleurd met pen, denkende dat het lippotlood was en daar liep ik met opgeheven hoofd dwars door de megadrukte van de stad met opgeheven hoofd, borst vooruit recht op mijn doel af, naar Virgin records om lekker plaatjes te gaan luisteren…
Ik heb even getwijfeld of ik dit verhaal zou posten op facebook, de reden lijkt me duidelijk… maar wat is nou het moraal van dit verhaal?
Image wat is dat?
Je druk maken over wat anderen denken. Er zijn dingen die ons image kunnen schaden daar zijn we voorzichtig mee, we willen op een bepaalde manier overkomen bij andere mensen. We maken ons druk om ons Image, maar zo vaak kwetsen we mensen door niet eerlijk te zijn of een dubbele agenda te hebben, zijn we onaardig, arrogant, ongevoelig, lopen we zwervers voorbij en denken min over ze of we denken min over onze collega’s of mensen die we zien en die afwijken van ons. Daar hebben we een oordeel over en dat vinden we vaak prima, daar zijn we OK mee! Als ons image maar klopt.
We nemen onszelf en ons image zo serieus, maar het onrecht dat we in ons of dat we naar buiten richten niet. Fuck dat! Ik wil een rein hart, authenticiteit, kwetsbaarheid, falen, verlies, opbiechten, en opnieuw beginnen. Verbinding en delen… gewoon The real Deal… The real You… The real Me… en de Real Me.
Die Silver surft nu eenmaal soms op een houten deur op hakken… The real me… vindt het niet zo belangrijk wat jij úiterlijk over mij denkt – geloof me het heeft me echt wel geraakt – maar The real Me ziet je graag lachen en deelt haar blunders en wil gewoon eerbiedig en open in het leven staan met alle andere mensen die hier rondlopen en misschien stiekem achter gesloten deuren Silver Surfen…